طرح صلح عربی و ناسازگاری طبیعی اسرائیل با صلح

به گزارش خبرگزاری مهر، یک دیپلمات عرب در شهر امان پایتخت اردن روز گذشته گفته بود که نشست چهارجانبه امروز میان عبدالله دوم شاه اردن، حسنی مبارک رئیس جمهوری مصر، ابومازن رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین و ایهود اولمرت نخست وزیر رژیم صهیونیستی به  توافقنامه ای تاریخی بر اساس طرح صلح عربی منجرخواهد شد.

در حالی که رژیم صهیونیستی با برخی از بندهای مهم طرح صلح عربی مخالفت کرده، اما همچنان تب داغ طرح صلح عربی بر محافل سیاسی منطقه سایه افکنده است.

در 28/11/1380 (سال 2002) طرحی از سوی امیرعبدالله ولیعهد آن زمان عربستان و پادشاه فعلی این کشور درگفتگو با "توماس فریدمن" خبرنگار روزنامه نیویورک تایمز، درباره اوضاع فلسطین اشغالی ارائه شد که این طرح در نشست سران عرب در سال 2002 در شهر بیروت به عنوان طرح صلح اعراب به تصویب رسید و بار دیگر در اجلاس امسال سران عرب در شهر ریاض با اجماع به تایید رسید و برعقب نشینی رژیم صهیونیستی به مرزهای 1967 میلادی، حل و فصل مسئله پناهندگان فلسطینی براساس قطعنامه 194 مجمع عمومی سازمان ملل متحد و تشکیل کشور مستقل فلسطینی به مرکزیت بیت المقدس در مقابل عادی سازی روابط کشورهای عربی با تل آویو تاکید دارد.

کلیات ابتدایی طرح گویای این مطلب بود که در صورت عقب‌ نشینی رژیم اسرائیل به مرزهای 1967 و تشکیل کشور مستقل فلسطین به پایتختی بیت المقدس و همچنین گنجانده شدن ضمنی بازگشت آوارگان در آن، و همچنین تخلیه بلندیهای جولان که متعلق به سوریه است، جهان عرب نیز رژیم‌ صهیونیستی را به رسمیت شناخته و به عادی ‌سازی روابط با این رژیم خواهد پرداخت.

اگر از ارائه این طرح بگذریم، با توجه به شکست توافق اخیر مکه که عربستان میانجیگر آن بود، چگونه می توان بار دیگر تلاش این کشور را برای احیای پیشنهادی توجیه کرد که، چشم انداز آن کاملاً روشن است. 

برخی بر این باورند که یکی از اهداف امیرعبدالله از ارائه طرح صلح، همان تمایل سنتی این کشور به پیشوایی جهان عرب می باشد و از آنجا که بحران فلسطین مشکل عمده کشورهای اسلامی و به ویژه اعراب است ارائه این طرح در واقع عربستان را کانون توجه و رایزنی جهان اسلام و عرب قرار می‌دهد.

نکته دیگری که در این باره حائز اهمیت است رایزنی های آمریکا برای خارج کردن عربستان از حیطه میانجی مستقل صلح و وارد کردن آن به حوزه فعالیت های آمریکا برای برقراری صلح و پایان دادن به مناقشه اسرائیلی- فلسطینی است و واشنگتن در تلاش است تا از تحرکات مستقل ریاض در خاورمیانه بکاهد، تحرکاتی که به ویژه پس از روی کار آمدن امیرعبدالله و گسترش افکار ضد سعودی در پی حملات یازده سپتامبر در آمریکا، بیشتر شده است .

همچنین از سوی دیگرعربستان قصد دارد با نزدیکی به آمریکا و نفوذ بر این کشور، واشنگتن را به اعمال فشار بر رژیم‌ صهیونیستی برای کاهش جنایاتش تحریک نماید. چنانکه امیرعبدالله نیز اظهار داشت اگر آمریکا در مذاکرات صلح رژیم ‌صهیونیستی و فلسطین ایفای نقش کند، فرایند صلح دارای مفهوم خواهد شد و به نتیجه می‌ رسد.

وی در تشریح طرحش بیان داشت : "در مرحله نخست باید فلسطینی ها و اسرائیلی از هم جدا شوند و نیروی حافظ صلح بین‌الملل بر آن نظارت کنند." ولی با این اوصاف بسیاری بر موفقیت این طرح خوش بین نیستند و آنرا به دلایل زیر محکوم به شکست می دانند:

- جنایات رژیم اسرائیل در قبال فلسطینیان، سبب خشم این مبارزان شده و آنها خواهان نابودی این رژیم و باز پس ‌گیری اراضی 1948 می‌باشند. بنابراین آنها با اذعان به این مسئله که رژیم‌ صهیونیستی اندیشه نابودی ملت فلسطین را در سر می ‌پروراند، همچنان به مبارزات خود ادامه می ‌دهند.

- رژیم‌ صهیونیستی با بازگشت آوارگان موافقت نخواهد کرد و تا زمانی که این معضل حل نشود، این طرح صلح موفق نخواهد بود.

- عدم عقب‌ نشینی رژیم اسرائیل از اراضی 1967 ، چرا که سوابق مخالفت این رژیم با طرح‌ها و مصوباتی که مفاد آنها عقب‌نشینی رژیم ‌صهیونیستی از اراضی اشغالی سال 1967 است به وضوح نشان می‌دهد که این رژیم هرگز با حسن‌نیت و بدون فشار از این اراضی عقب‌ نشینی نخواهد کرد. عقب ‌نشینی این رژیم از بیت‌ المقدس به منزله انهدام مبانی نظری، تاریخی و ایدئولوژیکی طرحهای صهیونیستی در مورد فلسطین است. رژیم ‌صهیونیستی برای جلوگیری از این انهدام طرح‌های زیادی را در مورد قدس عملی کرده است.

اعلام قدس به عنوان پایتخت رژیم‌ صهیونیستی بعد از اشغال آن در سال 1967 و نفوذ فشار صهیونیست‌ها بر کشور آمریکا برای انتقال سفارتخانه به قدس، تغییر جمعیتی شهر قدس به نفع یهود و تعرضات این رژیم به مسجدالاقصی تنها نمونه ‌ای از آنها محسوب می‌شود که همگی خط قرمز رژیم صهیونیستی محسوب می شوند و بر اساس همین دلایل است که این رژیم بالذات با هرگونه صلح ناسازگاری دارد و بقای خود را در تجاوز می بیند.